Evet sevgili okurlar!

Dünkü sohbetimizde sizinle hemhal olduğumuz husus yıllardan beri Türkiyede uygulana gelen siyasetin milli bir siyaset olup-olmama tereddüdüdür..

Başta siz değerli okurlarımız dahil olmak üzere birçok kamuoyu nezdinde, hiç tartışmasız ki ülkedeki siyasetin seyri bu minvalde, ikilem yaratıcı bir düşünceyi üretmektedir...

Zira yapılan uygulamaların geneli olmazsa da, az da olsa şu görüntüyü vermektedir...

Yıllardan beri terörle mücadele eden bu millet, bu devlet, gelen giden iktidarlar, muhalefetler zerre kadar, ama zerre kadar terörü kökten yok etmemekle beraber azaltabilmişte değiller

Her Allahın günü şehitlerin cenazeleri sürekli olarak musalla taşına konuluyor...

Travmatik bir hal, yaşanıyor...

Cemaat, cenaze namazı kıldıktan sonra o şehitlerin yakınlarının ağıtları ve gözyaşları, insanların ciğerini yakıyor.

İnsanın o acıma hissi, o perişanlık, o ağlayış, o gencecik yetimler ve genç dul kalan hanımların çaresizlikleri, yaşlı ana babaların ah u eninleri, figan etmeleri yerle- gökü titretiyor...

İnanın melaiklerın acıdığı gibi nerdeyse şeytanlar bile acıma duygusuna kapılır.

Tüm bu acılara, tüm bu olumsuzluklara rağmen, bu millet vatanın bölünmez bütünlüğü için, milletimizin birlikteliği için hiçbir masraftan kaçmayarak, ne gerekiyorsa yapmıştır...

Sorumluluğunun da her daim bilincindedir

Vergilerinden tutun da, Ana kuzusu evlatlarına kadar, memuruna kadar vs...

Ama ne var ki; karşılığını olabilmiş değil

Millet aradığını bir türlü, siyasi arenada bulamıyor

Lakin, ağır bedeller ödemeye de devam ediyor...

Şu da bir hakikattir...

Siyaset arenasına ve siyasetçilerin parlak nutuk ve makyajlı ifadelerine, artık bu millet hiç de güvenmiyor

Bu da demektir ki; aradığını ve beklentilerini siyaset pazarında bulamayan bir millet her şeyini kaybetmiş demektir..

Başta kültürünü, başta aba ecdad kahramanlığını, başta yüce İslam dinini bütünleyici yüksek ahlakını, tarihini, aklınıza ne gelirse her şeyini yitirmiş demektir...

çünkü, siyaset pazarında kavga var, nefret var, rant var, çıkar var, koltuk var, onlar gibi yürüyemeyenleri, acımasızca cezalandırma var...

Maddi ve manevi sürüm sürüm süründürmeler var.

***

Sevgili okurlar!

Bu milletin dayanak noktası, temel sermayesi yüce İslam dinidir..

Hiç kuşkusuz ki, ondan süzülen milli kültüre dayalı üstün ahlak seviyesidir.

Bunları yitiren bir toplum hiçbir zaman bir şeye sahibim diyemez.

Hele hele milletin yıllardan beri güvendiği ve bel bağladığı iktidar, 16 yıldan beri oyunu verdiği bir siyasi oluşum nerdeyse milletiyle yüzde yüz olmasa bile yüzde 70i ile ters düşmektedir.

Nitekim Aile hakkındaki İstanbul Sözleşmesi bu söylediklerimizin birer kanıtlayıcı delilidir.

Büyük Millet Meclisinde karara bağlanan, yasalaşan Kadının beyanı esastır ifadesi aileyi kökten zedelemiştir.

Bakınız bu söylediklerimizi kanıtlayan delil dünkü Yeni Akit Gazetesinin yazarlarından deneyimli kalem Abdurrahman Dilipak Hocanın yazısının muhtevası...

Yazıdan, bir iki paragraf sizinle paylaşalım.

Dilipak: Aile, eğitim ve seçim başlıklı yazısında şöyle diyor:

Seçime doğru toplumda çok yüksek bir talep haline gelen birkaç madde var. Özetle, bunların ilki aile. Aileyi ifsad eden İstanbul Sözleşmesindeki imza geri çekilmelidir.

Bakanlık ve parti yönetimlerinde, üst bürokraside ciddi bir değişiklik talebi var.

Bu talepler seçim sonrasına bırakılırsa bunun sandığa yansıması hiç hoş olmaz.

Cumhurbaşkanının ailesi ya da ona yakın vakıf ve derneklerin bundan sonra icraatlarında daha dikkatli olmaları gerek. Erdoğanın, Aile Meclisi Platformu üyesi Adem çevikin aile ile ilgili toplumdaki beklentileri dile getirmesinin İstanbul Sözleşmesi ve Toplumsal Cinsiyet Eşitliği projelerine ilişkin İstanbul Sözleşmesi nas değildir ifadesini kullanması bu konuda toplumda ciddi bir beklentiye sebep oldu.

İftara katılan kanaat önderleri ve STK temsilcilerinin, çevike cevap vermek isteyen KADEM temsilcisine karşı salondakilerin büyük bir kısmının protesto için seslerini yükseltmeleri toplumdaki birikim ve oluşan tepkinin seviyesini göstermesi açısından önemli.

Bakın, aile konusunda bu defa da erkeği koruyalım diye kadını harcamayalım. Kadınlar sadece çocuk doğurmaz, toplumu doğurur. Her kadın ve erkek bir başka kadının eseridir. Kadın iffet ve şefkatin timsalidir. Boş ol de, bir takım elbise, iddet süresi yemek, bitti demek doğru değil. Kuran-ı Kerimdeki tek düzenlemeden yola çıkarsanız olmaz. Bütün olarak vahyin gölgesinde, resulün örnekliğinde bir çözüm bulmamız gerek.

çocuklarını o okula gönderenler memnun olabilir ama o KADEMin çalışmaları konusu da rahatsızlık duyanlarla aynı rahatsızlık, mesela TÜRGEVin Paleti için de, o kadar olmasa da, söz konusu olabilir. Birçok kişi aslında konunun çok da farkında değil. Bu anlamda Montessoriyu İbni Haldun Üni.nin alnına çakmak ne kadar doğru bir yaklaşım. Bunları düzeltmek için ille de Erdoğana mı ulaşmamız gerekiyor.

Bir yandan Fulbrightden kurtulalım derken, öte yandan kendi rızamızla gidip yabancı bir eğitim sistemi olduğu gibi ülkemize getiriyoruz. Hem de modernlik, çağdaşlık adına. Ve zaten bu etiketle aramıza o kadar çok şey dahil edildi ki. Yediklerimiz, içtiklerimiz, giydiklerimiz. Kullandığımız kozmetikler..

***

Bir de Yeni Şafak Gazetesinin duayen kalemlerinden Yusuf Kaplan Hocanın dünkü Kıbrısta kültürel savaşı kaybettik! Önlem alınmazsa Kıbrısı da kaybedebiliriz! başlıklı yazısına bi bakalım..

Önem arz edici...

Yazısından birkaç paragrafı sizlerle paylaşalım..

Zira, bizim anlattıklarımızın bir nevi tercümesidir ve anlatım şeklidir.

Yazı aynen şöyle:

Başlangıçta, savaşları, meydanlarda da, masada da kazanıyorduk.

Sonra, meydanlarda kazandığımız savaşları masada kaybetmeye başladık.

SİLAHLI SAVAŞLARDAN KÜLTÜR SAVAŞLARINA...

Şimdi savaşlar, meydanlarda yapılmıyor; medyalarda yapılıyor.

Emperyalistler, medyalarla kitlelerin zihinlerini teslim alıyorlar, meydanlara inmeye gerek kalmıyor çoğu zaman.

Meydanlara inilecekse, kendileri inmiyor ayrıca da; kuklalarını, uzaktan kumanda ettikleri terör örgütlerini devreye girdiriyorlar.

Meydanlarda yapılan silahlı savaşların yerini medyalarda sürdürülen algı operasyonları ve kültür savaşları aldı.

Meydanlarda yapılan silahlı savaşları hl kazanıyoruz ama kültür savaşlarını kaybediyoruz.

Yaklaşık iki asırdır böyle bu.

Başlangıçta savaşları meydanlarda da, masada da kazanıyorduk; çünkü özgüvenimiz yüksekti; her bakımdan örnek alınacak bir medeniyet inşa etmeyi başarmıştık; meydanlarda da, masada da kimse diz çöktüremiyordu bize.

Ne zaman ki, kendimize olan güvenimizi yitirmeye başladık, meydanlarda kazandığımız savaşları masada kaybetmeye başladık.

Bunun son örneklerinden biri Kıbrıs Barış Harektı. Rumlarla, Yunanlarla savaştık, savaşı kazandık: Türkiye, Kıbrısa fiilen yerleşti; ama Kıbrısı kültürel olarak kaybettik.

Acı ama ürpertici gerçek bu.

KIBRISTA KÜLTÜR SAVAŞINI KAYBETTİK!

Düşünsenize... Kıbrıslı Türkler, Kıbrısa ilahiyat açılmasına izin vermiyorlar! Kurn kursu ve imam hatip okulu açılmasını protesto ediyorlar, nefes aldırmıyorlar!

Lütfen dikkat buyurulsun: Kıbrısta ilhiyat açılmasına, Kurn kursu ve imam hatip okuluna karşı çıkanlar Rumlar değil Kıbrıslı Türkler!

İnanılır gibi değil!

İlahiyat da, Kurn kursu ve imam hatip meselesi de sembolik değeri yüksek meseleler!

İslmı öğrenmek ve çocuklarına öğretmek istemiyor Kıbrıslı Türklerin ezici çoğunluğu!

İşte bu, bizim Kıbrısı kaybettiğimizin resmidir!

Böyle giderse, Kıbrıs elimizden gider; fazla değil, 15-20 yıl içinde elimizden çıkabilir -Allah korusun!

Kıbrıslı Türkler, İslmla ilişkileri bittiği zaman, Türkiyeden koptukları an, bunun sonları olacağını bilmiyorlar!

Türkiyenin Kıbrıstan çekilmesini isteyen hafife alınmayacak bir oran var Kıbrısta!

Bu insanların başta İngilizler olmak üzere, AB ve ABD gibi aktörler tarafından Türkiyeye karşı kışkırtıldıklarını, Türkiyenin Kıbrıstan çekilmesi taleplerinin önümüzdeki süreçte hız kazanacağını özellikle hatırlatmak istiyorum.

En derin sevgi ve saygılarımla..