Ne diyoruz bize ezberletilen şiirdeki o ifadeyle; 23 Nisan neşe doluyor insan!.. Tabi iki yıldır; o neşe ve coşku havasının yoğunluğuyla, pek aşina olamadık, yaşayamadık, kutlamalar yapılmadı! Ki, kutlamalar tertiplendiyse de, düşük yoğunlukta oldu.. Öyle ya, Kovid 19 denilen illetin yarattığı travmatik halin; pandemi dönemi; mahkumiyet yarattı.. Maske,. Mesafe Ve hijyenik ortam.. Yani, toplu alanlardan uzak durmak emniyetiyle; yasaklar yaşandı!..

***

Evet, bugün 23 Nisan!.. İki yıl aradan sonra; 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve çocuk Bayramı kutlanacak Verilen beyanlara göre, bu kez; dolu dolu bir coşku, neşe, huzur, güven içerisinde olunacak.. Tıpkı geçmiş yıllardaki gibi.. çocuklar kendilerine özgü günle coşup, sevinecek, büyükler bırakılan mirası sahiplenmeyle övünecekler.. Her zaman ki gibi; yaldızlı ve yıldızlı cümleler kurarak güne anlam katılacak

***

Ve tabi ki bir anlık ve bir gün dahi olsa; ülkenin yönetim koltuğuna, çocuklar oturacaklar?.. Malum bir gelenek halini aldı; bu uygulama!!!.. Kimi Cumhurbaşkanı, kimi Meclis Başkanı.. Kimi de, Vali, Kaymakam, Belediye başkanı olacak?.. Yani, kamu otoritesinde söz sahibi olacaklar.. Her 23 Nisanda eli öpülesi öğretmenimin dediği o sözcük aklıma geliyor.. Bir kez daha aktarmak istiyorum; o cümlesini!.. Dünyayı çocuklar yönetebilseydi ve biz çocuklarımızın sorunlarına karşı samimi olabilseydik derdi!!.. Ama nerde!

***

Eğer ki, yönetenler onların yüreklerini taşıya, olmuş olsaydı.. Hiç kuşkusuz ki, yer yüzünün tek bir karış toprağında, bugün yaşadıklarımızın zerre-i miskali yaşanmazdı.. Vahşi bir mirasın cenderesinde olunmazdı.. Kötülük ve kötülükler dünyasının nefretiyle, yaşam mahkumiyetinde, çocuklarımız olmazdı!.. Ne kan, gözyaşı, şiddet, ne zulüm, vahşet, işkence, ve ne de hak, hukuk, ve adaletsizlik, yaşanmazdı!?.. Açlığın, yoksulluğun, sefaletin çaresizliğiyle; çocuklar ölmez vahşi yaratıklara yem olmazdı!..

***

Kimse, dil, din, ırk, renk gözetmezdi!.. Zengin, fakir, güçlü, zayıf, diye bir ayırıma gidilmezdi?! Her an, her yer, sevginin, kaynaşmanın, coşkunun, eğlencenin, neşenin, mekanı olurdu.. çünkü dünya onların yürekleriyle güzelleşirdi! Yeter ki, dünyalarını karartan büyükler, söz sahibi olmasın.. Ama nerde!?..

***

Peki, bize emanet edilen pak yürekli, temiz kalbi diyerek övündüğümüz çocukların, büyüklerin yönettiği dünyada, yaşadıkları veya yaşamaya mahkm bırakıldıkları, sorunlar silsilesinin ne olduğunu, neler yaşattığını biliyor ve ilgileniyor muyuz? Bir bakalım, aynayı yüzümüze de tutarak.. Kiminin yaşam kulvarı, kiminin gözleri, kiminin de kalbindeki volkanik yapıdan, görmek, irdelemek, zihin yormak gerekmez mi; çocuklarımızın yaşadığı hal iyi hal mi diye!!!.

***

Gördüğümüz ve yaşadığımız manzara karşısında samimi bir duyguyla dünya neden, çocuklara zalim bir dünya diyemiyoruz!?.. Ya da, kuşak farklılıkları, uyuşmazlığıyla, nesilleri heba ettiğimizi! Birkaç örnek vermek gerekirse! Hiç, ama hiç düşünüyor muyuz; neden, eğitimde fırsat eşitliği yok diye!.. Ya da, sosyo-ekonomik acıdan; çalışan, çalışmayan çocukların; travmatık haline kulak vermemiz!.. Yani, çocuk işçiler!?..

***

Bilgi yönelimi veriyormuyuz; suç ve suça itilen çocukların, neden her geçen gün, çoğaldıkları ve cezaevlerini doldurduklarına ilişkin?!.. Ailelerin bölünmüşlüğüyle; yetimhanelerin tıka basa dolmasına vesile olan çocukların iç dünyalarını dış dünyaya öfke ve kin üzerine kapatmasının, kahredici hayat serüvenine, varlıklarına kafa yoruyor muyuz? Ne olacak bunların hali diyebiliyor muyuz?!

***

Cezaevinde; büyüyen çocuklar!.. Yani mahkm ya da tutuklu çocuklar. Terörün, terörizmin, yasadışı yapıların, suç şebekelerin kucağına itilenlerin, varlık nedenleri nedir diye, sosyolojik bir araştırma yapıyor muyuz?!. Ailesine, çevresine, anasına-babasına, kardeşine yapılanlara karşı, kinin, nefretin ve öfkenin ateşiyle, gürleşen çocuktaki volkanik ruh halini anlamaya, konuşmaya, çözüm üretmeye, meyil verebiliyor muyuz?!

***

Şiddetin envaisine yaşamın her kulvarında maruz kaldığını!.. Tacizin, tecavüzün, sapkınlığın her türlü şiddetiyle yüz yüze bırakılan çocukların, büyürken nasıl bir insan karakteriyle toplum içerisinde, yer alacağına dair, zihin yorup, meseleyi tartışıyor muyuz?!.. Annesini,, babasını, kardeşini, en yakınını gözünü kırpmadan en vahşi yaratığında ötesinde cinayet ve katliamlar yapmasını, etkin kılan nedir diye, ilim ve bilim yönünde, projektör tutuyor muyuz!

***

Uyuşturucu, alkol gibi bağımlılığın batağına düşmesine!.. Onu benliğinden eden, ruh halini erozyona uğratan dijital düyanın esiri olmasına neden olan; etkenleri ortadan kaldırabiliyor muyuz!.. Yasalarımız, kanunlarımız, haklar ölçeğinde sahiplenebiliyor mu? ve tabi ki ona karşı yapılan suçlarda verilen ceza caydırıcılık teşkil ediyor mu!.

Özü itibariyle, çocuklarımıza kulak vermişliğimiz var mı? Hiç düşünüyor muyuz; ezilerek, çile çekerek büyüyen çocukların, gelecekte, ergenlik ve olgunluk döneminde neler yapabileceğini? Her anı, kızgınlıklar ve nefretler içermez mi?!,, Psikolojik birer vaka, haline gelmezler mi?! Bu durumda kalbi ve zihni öfkeyle dolan çocuklara ülke emanet edilir mi, ya da edilebilinir mi?!..

***

Emanetin ihanete uğradığı bir dünyada, emanet edilene verilen emanet Salih olur mu, ya da kalır mı?!.. Velhasıl; 23 Nisan neşe doluyor insan, ifadesini, günümüz hayat akışı içerisinde diyorum ki, dozaj ölçüsüne bakarak, değerlendirelim! Eğer ki, yaşamın tüm kulvarına, sorgusuz, sualsiz, tereddütsüz şekilde insan, vicdani ve rahmani bir yaşam diyebiliyorsak, ya da diyebilecek noktaya gelirsek!.. İşte o zaman 23 Nisan daha bir anlamlı, sevinçli, neşeli, olur?

***

Her ne kadar; 23 Nisan, Dünya çocukları arasında sevgi, kardeşlik ve dostluk bağları güçlenerek tüm insanlığın huzur ve barış içerisinde yaşayabilecekleri bir dünyanın temelini teşkil ediyor ise de; var olan dünya hiç de çocukların yaşayabileceği bir dünya değil çığlığını attığı gerçeğin gölgesinde yine de; 23 Nisan kutlu olsun!..

***

GÜNÜN SÖZÜ

Eğer halk yasalarla yönetilir ve cezalarla yola getirilmek istenirse, onlar kendilerini cezalardan kurtarmaya çalışacak ve bundan hiç utanç duymayacaktır. Eğer onlar erdemle yönetilir ve eğitimle yola getirilmek istenirse, utanç duyacaklar ve böylece iyi olmaya çalışacaktır.